ΣΤΑΛΑ


...............................................................

Μια στάλα μεγαλώνει και γεμίζει το χώρο.

Στο διάφανο σώμα της τυλίγει τα πάντα.

Δικό της το φως του ήλιου,

δικά της και τ’ αστέρια.

Κι όλα τα ζωντανά της γης μέσα της γίνονται ένα.

Κι είναι σαν καθρέφτης, ο ένας βλέπει μέσα στον άλλον,

ο ένας ρέει μέσα στον άλλον.

Κι ήρεμο φως τους διαπερνά, γαληνεμένους και γαλάζιους.

Κι ανταμώνουν με τα πλάσματα που δε φαίνονται

και το νιώθουν ιερό κι άγιο το νερό τούτης της στάλας.

Πάει καιρός που δεν μπορούσαν να γίνουν έτσι
Πάει καιρός που χώρισαν, πάει καιρός που έσμιξαν



Τώρα πια ούτε να το φανταστούν μπορούν



.....................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια: