σ ενα πολύχρωμο δάσος να χαθώ δίχως ουρανό
κι ορίζοντα
με περιπτώσεις φόβων άκυρες, να θαυμάζω
τα πτηνά ,τις μέρες που
ακόμη δε ξεθώριασαν, να γελάω με τις
ανθρώπινες κατασκευές , τις υστερόβουλες
ευεργεσίες, να υποκλίνομαι στα δέντρα, στούς χυμούς
του εδάφους, στην υγρασία των φυλλωμάτων, των
σκιών, ακόμα και τα έντομα ν αγαπήσω, ακόμα και τους
παφλασμούς της λάσπης, ν αναδεύομαι στον πράσινο χώρο, ρευστός,
ασκεπής, δίχως λαχτάρα να ξεδιψάω με κακαόδεντρα και ζουμερούς φλοιούς
κι απ το λέγειν των φυτών ν αντλώ σοφία , ανάπηρος σαμάνος νάμαι, να ξαναφτιάξω
τ αστέρια μέσα μου και τούς ουρανούς, να γεμίσω ποτάμια να πνίγουν τους ζοφερούς καιρούς,
ο έρωτας νάναι η φωνή των πουλιών, καθ εκάστην ευλογημένο σπαρτό της φύσης να γενώ, ποτέ
ξανά δολιχοκέφαλος, ποτέ αμφίσημος, ελαφρώς αβαρής να περιφέρομαι στις στάλες των
δασών , στους οργασμούς των ευκάλυπτων, στις πλεξούδες του φωτός ανάμεσα στις
φυλλωσιές, ούτε ήχος , ούτε σιωπή εκεί , μόνο τριξίματα , τριγμοί, ραγίσματα
8 σχόλια:
...τώρα ξαφνικά είχα την αίσθηση ότι κάθε σου κείμενο, κάθε σου πνοή, είναι ένας φωτεινός κύκλος από δέσμη φακού πάνω σε έναν σκοτεινό τοίχο... ένα σκοτεινό πελώριο τοίχο όπως είναι το σάιτ σου... κάθε τόσο φωτίζεται ένα τμήμα αλλά άγνωστο παραμένει το υπερσύνολο που είναι... ένα άρτιο σύμπαν... κάθε τέτοια πνοή, μια εκπνοή της ψυχής σου... θα περιμένω να ολοκληρωθεί τούτο το αραβούργημα... όσο χρειαστεί...
Έρχομαι κι εγώ άμα το βρεις
αλλά μη φοβάσαι
δε θα σε ενοχλώ
θα κάνω πως δεν σε ξέρω
να νιώθεις ελεύθερος
μα όχι μόνος :)
"μόνο τριξίματα, τριγμοί, ραγίσματα.." !!!(The Grand Finale!)
Aαα !
Επίσης ξέχασα να σου πω
πως σήμερα τη ζήλεψα την ανάρτησή σου
καλε μου φιλε ολα αυτα ειναι αναζητηση ελευθεριας εσωτερικης, πραγμα που ειναι εκδηλο και στα δικα σου κειμενα, φαινεται να την εχεις κατακτησει περισσοτερο απο μενα. τωρα για το φως, δε πιστευω πως μπορουμε να ριξουμε φως στα τοπια μας, κι αν ριξουμε φως τοτε τα τοπια μας θα ειναι κατι αλλο. αλλωστε ενας ολοτελα φωτεινος κοσμος ειναι το ιδιο αποκρουστικος με εναν ολοτελα σκοτεινο. δανειζομαι ενα αποσπασμα απο το "η μεγαλη μερα και η μεγαλη νυχτα" του αντονεν αρτο. λεει στη σελιδα 83, "η αληθινη ελευθερια βρισκεται μεσα μας, αλλα εχει βρωμισει απο αλληλοσυγκρουομενες μορφες που ειμαστε βαθια ανικανοι να ξεδιαλυνουμε". αλλα απ την αλλη, ειναι τοσο μεγαλη η προκληση να φωτισουμε τον τοιχο, οπως λες, που δεν αρκουμαστε σ αυτες τις δεσμες φωτος που γραφεις. κι αυτο εννοουσα αναφερομενος και στις δικες σου λεξεις στο μαυρο ροδο μιλωντας για τις υπεροχες χαραμαδες του γραπτου σου αρα; ξερεις τι πιστευω; οτι φωτιζουμε τον τοιχο που χτιζουμε, τις μορφες που γραφει ο αντονεν αρτο. καποια μερα μπορει και να γκρεμισουμε τον τοιχο και να δουμε, τι υπαρχει περα, αν υπαρχει. το αλλο που θελω να πω ειναι πως σ αυτη την πορεια σπουδαια ειναι η αδιαφορια για το τελικο αποτελεσμα μαζι με την πιστη
πως ολα αυτα εχουν την αξια τους...
κι αυτο ειναι εκδηλο στα κειμενα σου, και με κανει να τα εκτιμω ακομη περισσοτερο
νομιζα πως ημουν μονος στο δασος, νομιζα πως το ανακαλυψα ενθουσιαστηκα
μα που ναξερα πως ηδη ησουν εκει
μπορει βεβαια κι εσυ να μη το ξερεις πως ηδη εισαι εκει
μπορει ολοι ναμαστε ηδη εκει
και να μη το ξερουμε
μονο να , αυτα τα τριξιματα, οι τριγμοι, οι ραγισματιες
που και που μας παραξενευουν
θα μπορούσε νάναι θάλασσα το δάσος σου...
ίσως να ήμουν κι εγώ εκεί και κάτω στον βυθό θ' αφουγκραζόμουν ίδιους τριγμούς, κι ας ήταν από ναυάγια...άλλωστε απ' τα δέντρα προέρχονται κι αυτά...
θα μπορούσε νάναι και ουρανός το δάσος σου...
και να ψάχναμε τριγμούς από πεφταστέρια...
:-)
@ Ανώνυμο
Αυτό που κάνεις είναι πάρα μα πάρα πολύ μεγάλο λάθος. Και τεράστια κατινιά. Δίχνει ζήλια και τρομερή ανασφάλεια από μέρου σου. Να το προσέξεις. Έγινες κακός.
καλησπερα! ναι, θα μπορουσε να ειναι ολα αυτα! μεσα σε λιγες γραμμες εδωσες προοπτικη και βαθος,
σαν να ηταν επιπεδος ο πινακας και του εδωσες διαστασεις.
η φραση "τριγμοι απο πεφταστερια"
δε μπορω να βρω λογια.. τον μικρο
πριγκηπα μου ξαναθυμιζεις!
Δημοσίευση σχολίου