ΠΛΑΖ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ




Στην πλαζ «ο παράδεισος» σύχναζε ένα ζευγάρι. Αυτή ήταν πολύ όμορφη, μα ανάπηρη απο τη μέση και κάτω. Ξανθιά με γλυκά χαρακτηριστικά, ανεπαίσθητα συνοφρυωμένα, λευκή επιδερμίδα και χαριτωμένους τρόπους, με μακριά ακίνητα πόδια και αγκυλωμένα δάχτυλα. Η πλαζ «ο παράδεισος» ατένιζε ενα μυτερό νησάκι, κι απο πάνω κρεμόταν μια κορυφή στο ίδιο σχήμα με το νησί, και πιο πίσω ακόμα παρατηρούσε μια άλλη κορυφή ολόιδια με την πρώτη και το νησάκι. Η πλαγιά ηταν σαν αγκώνας μητέρας που αγκαλιάζει το παιδί της, μ εγκάρσιες ραβδώσεις , φιλικές, τόσο που αντί να κοιτάς τη θάλασσα, ήθελες ν ανέβεις στην καταπράσινη πλαγιά και να σκιάζεσαι κάτω απο δυο τεράστιους βράχους που έμοιαζαν με σπίτια. Ο καντινιέρης της πλαζ μια φορά είχε πει πως θέλει πολύ καιρό να σκαρφαλώσει σ έναν απο τους δυο βράχους, μα δε τόκανε γιατί φοβόταν τι θα συναντούσε εκεί πάνω , η τι θα γινόταν εκεί πάνω. Προτιμούσε να λέει την ιστορία της ζωής του στους λουόμενους σε πολλές παραλλαγές, κερνώντας τους τσίπουρο, απ το να περάσει μια νύχτα στο βράχο.

Παλιότερα στην πλαζ σύχναζαν γυμνιστές, που της έδωσαν τ όνομα παράδεισος. Τώρα ήταν ανακατεμένοι με αυτούς που φορούσαν μαγιό, περπατούσαν ανάμεσα στα παιδιά, παίζαν ρακέτες, υπήρχε αδιάφορη ανοχή των γυμνών στους ντυμένους και το αντίστροφο. Μπορούσες να περπατήσεις βαθιά μέσα στην θάλασσα, ήταν πολύ ρηχά, ελάχιστοι κολυμπούσαν, οι πιο πολλοί προτιμούσαν να βολτάρουν άσκοπα μέσα στο νερό, κάποιοι περιεργάζονταν τις αναλογίες του τοπίου και κουνούσαν τα χέρια τους στον αέρα χαράζοντας νοητές γραμμές, ανάμεσα στις κορυφές, το νησάκι , τους δυο βράχους και την πλαγιά που ήταν σαν αγκαλιά.

Ο άντρας σηκώθηκε, πήρε την κοπέλα στα χέρια του, και προχώρησαν προς την θάλασσα. Αυτός ήταν μελαχροινός, αδύνατος με γωνιώδες πρόσωπο και στητό βάδισμα. Δίχως να το ξέρουν, αφού προχώρησαν αρκετά μέχρι το νερό να φτάσει στη μέση του άντρα, έφτασαν εκεί όπου οι γραμμές του τοπίου συναρμονίζονταν.

Αυτή τον αγκάλιαζε με ανάγκη και αγάπη. Αυτός την αγκάλιαζε με χρέος και αγάπη.

Δεν ήταν πια αδιόρατα συνοφρυωμένη
Στην πλαζ «ο παράδεισος» ο άντρας άπόθεσε τη γυναίκα στην θάλασσα κι η γυναίκα κολύμπησε.

4 σχόλια:

Aura είπε...

Και η γυναίκα βρέθηκε να κολυμπάει στον Παράδεισο..

Καλωσήρθες:)

Νimertis είπε...

επιστροφή με μια αίσθηση, εικόνες, ένα αγκάλιασμα, πλαζ ο παράδεισος και άνθρωπος κόλαση και παράδεισος... αναγνώσεις Αυγούστου αλλά αποτυπώσεις ολοκληρωμένες... καλωσήρθες φίλε!!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλως σας βρισκω!

ναι τον ατιμο,
κολαση και παραδεισος,

καποιες φορες τα καταφερνει, αποσπαται απ το εγω του και μοιαζει με κεινο τ απιστευτο ζευγαρι που παρατηρουσα στην παραλια.

και ναι, η γυναικα οντως κολυμπησε

κι ηταν κι οι δυο τους πιο πληρεις

κι απ τους γυμνους και τους ντυμενους, κι απ τον καντινιερη, κι απ αυτους που περιεργαζοταν το τοπιο κι απ αυτους που βολταρανε κι απ οσους παιζανε ρακετες.

ενα τραγουδακι θυμηθηκα τωρα, "ο μ αγαπας κι η σ αγαπω",

goofyMAGOUFH είπε...

Ο Παράδεισος;
Κι αυτός εντός μας είναι...
Σύντροφος της Κόλασης...