ΡΟΗ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ωραια τα νερα , γαλαζωπα,
αχνιζουν στη νυχτα τη βαθια,
ωραια ειν η ροη τους,
ανασαινουν οι πηγες τους
κατου απ το ξαπλωτο φεγγαρι,
ενας περιπατητης κοντοστεκεται ,
βυθιζει το βλεμμα στα νερα,
ταξιδευει στο χιονισμενο το βουνο
οπου τα νερα τη βολτα τους αρχιζουν,
αναποδα τα νερα δεν πανε,
απ το βουνο κιναν, διαβαινουνε τη γη ,
στη θαλασσα ειναι που ησυχαζουν,

ποιος να πει αν δε τα βλεπει,
μηπως μονο αυτος μπορει;

α!
τα βλεπεις , δεν τα βλεπεις
τα νερα αναποδα δεν πανε

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

5 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

τα νερα αναποδα δεν πανε
αναποδα τα νερα δεν πανε
αναποδα δεν πανε τα νερα
δεν πανε αναποδα τα νερα
τα νερα δεν πανε αναποδα
δεν πανε τα νερα αναποδα
.
.
.
και για όσους δεν το κατάλαβαν:
ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ ΝΕΡΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ

Είναι σαν να επιστρέφεις
από ταξίδι που δεν ξεκίνησες καν.

Νimertis είπε...

φίλε μου καλημέρα... και στην απαλή σου... πένα όπως και στην πιο 'σκληρή', πιο δυναμική... η αίσθηση είναι πάντα αυτή ενός χώρου ανάσας... ενός χώρου... ώπ! θυμήθηκα τώρα το περίφημο του Ηράκλειτου -κάτσε να το βρώ ακριβώς πως είναι να το αντιγράψω- 'Ποταμοίς τοις αυτοίς εμβαίνομεν τε και ουκ εμβαίνομεν, είμέν τε και ουκ είμεν' ή μάλλον καλύτερα το 'οδός άνω και κάτω μια και ωυτή'... διότι στο μεν πρώτο υπάρχει η παραδοξότητα του να εισέρχεσαι και να μην εισέρχεσαι ενώ στο δεύτερο, απλά, ο σκοτεινός αυτός και περίεργος παλιόφιλος, λέει το αυτονόητο που όμως δεν είναι και τόσο αυτονόητο... έτσι δεν είναι φίλε μου; 'ανάποδα τα νερά δεν πάνε' είτε τα βλέπουμε είτε όχι... [μου φαίνεται πως εδώ κρύπτεται και το αρχέγονο... παράπονο του θνητού... να γυρνούσαμε κάποτε εκεί, στο εκεί, να μπορούσαμε να κάνουμε με την επίγνωση που έχουμε τώρα εκείνο που τότε, απλά, δεν βλέπαμε...]... πάλι χτύπησε καμπανάκι μέσα μου... κατεβαίνοντας τα νερά στη θάλασσα της επίγνωσης αυξάνουν καθημερινά και τη δική τους... ίσως όταν φτάνουμε στο τέλος, ανακαλύπτουμε ότι τούτο το τέλος δεν ήταν άλλο από την διάχυση στην Απειρη Επίγνωση... ο θάνατος τελικά είναι η βουτιά στην θάλασσα της Επίγνωσης... ταξιδεύοντας κι εμείς προς αυτήν, αυξάνουμε και τη δική μας... μπορούμε σιγά σιγά να τη 'δούμε', να την αντιληφθούμε... με έναν τρόπο [θυμήθηκα και τη κραυγή του Κατράκη στο Ταξίδι στα Κύθηρα 'σ'ακούω (θάνατε) που έρχεσαι...' πολύ φλυάρησα πάλι φίλε μου... είδες τι μου συμβαίνει... αλλιώς μπαίνω αλλιώς βγαίνω...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα!

αλλιως μπαινουμε κι αλλιως βγαινουμε
επιστρεφουμε απο ενα ταξιδι που δεν ξεκινησαμε καν!


δεν ειναι σωστο ν απομονωνεις φρασεις και να κανεις αυθαιρετες συρραφες ,

αλλα πειτε μου, δεν ειναι ωραιο κι ας μη βγαζει νοημα;

ευχαριστω καλε μου φιλε για την "φλυαρια" σου, πολυ σ ευχαριστω,
αν με τις λεξεις προσεγγιζεται η αυτογνωσια οι δικες σου ειναι απ τις πλεον αληθινες,
καθε σου λεξη , καθε σου ηχος,
ειναι και ταυτοχρονα και σιωπη, βαθια σιωπη, αρχιζω σιγα -σιγα ν ακουω και την σιωπη σου

ευχαριστω φιλη μου που ανακατωνεις τα κειμενα και τους δινεις και καταλαβαινουν-οσο καταλαβαινουν-
κι εκει που νομιζω πως κατι λεω
το ανατρεπεις με λεξεις που μοιαζουν-μονο τετοιο δεν ειναι- με λογοπαιγνιο

goofyMAGOUFH είπε...

Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την "παρέμβαση"
επιβεβαιώνει την ευρύτητα του πνεύματός σου
γι αυτό δεν διστάζω να σε διαβεβαιώσω
πως πάνε.
Πάνε και ανάποδα τα νερά.
Μην πλανευτείς από τα "φαινόμενα".
Μην σε ξεγελάσουν οι "ενδείξεις".
Ανάποδα πάνε τα νερά.

λογια εικονες τραγουδια είπε...

αχνιζουν στη νυχτα τη βαθια