ΚΛΑΔΙΑ

.

.

.

.

.


.
.

.
.
.

.
.
.


τα γερα κλαδια σπαζουν μονομιας
ξιπασμενα τα ποδοπατανε
οι στειροι

ας τα σπασουμε
διχως τυψεις

τα σπασαμε
σε κινηση αργη
ταξιδευουν στο εδαφος

ακομη μελεταμε τι φταει
που το φως εγινε αφορητο


.


.
.
.
.
.

.

.
.
.

.

.

.

.

.

.

.

6 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Πόσο δίκιο έχεις, λογια εικονες τραγουδια!
Τα σπάσαμε.
Η "μελωδία" των κρακ
ακόμα νανουρίζει τα παιδιά μας.

Τα σπάσαμε.
Έτσι,
για να 'χουμε μετά κάτι να μελετάμε
για να 'χουμε κάτι να αποδείξουμε.

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα,
η μελωδια των κρακ,
ετσι ακριβως,
ιδανικη συνοδεια για τις
"μελετες" μας

Νimertis είπε...

φίλε μου ΛΕΤ καλημέρα... είναι μέρες τώρα, πολλές μέρες που μπαίνω στο σπίτι σου, βγαίνω, ξαναμπαίνω... όλα τούτα που αισθάνομαι δεν μπορούν να γίνουν λέξεις, αρνούνται να γίνουν λέξεις... δεν ξέρω γιατί... ίσως γιατί αισθάνομαι τόσα πολλά, τόσο δυνατά που δεν ξέρω το μαγικό τρόπο να τους φορέσω λέξεις και να τα εκθέσω στο δημόσιο βλέμμα... σα να είναι τα ...φωτοφοβικά παιδιά της ψυχής μου που τα νοιάζομαι, τα πονάω και τρομοκρατούμαι στην ιδέα να χτυπηθούν από τον αδυσώπητο ήλιο της έκθεσης...
από την αρχή, αδιαλείπτως μου συμβαίνει εδώ... είναι άλλα που ενεργοποιείς με τη μουσική, τις φωτο, τις λέξεις σου... σοφά είσαι ΛΟΓΙΑ, ΕΙΚΟΝΕΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ... τώρα το συνειδητοποιώ ο καψερός... δεν θα μπορούσες να είσαι τίποτε άλλο...
κείνο που σκέφτομαι καμιά φορά είναι να καθόμαστε σε ένα παγκάκι οι δυο μας, σιωπηλοί και να βιώνουμε ένα μαγικό σκηνικό σιωπής... και ύστερα να κοιταζόμαστε και να χαμογελάμε...
ίσως έχω μιλήσει τόσο πολύ στη ζωή μου, έχω πει τόσα πολλά και τόσο άσχετα που έχω ανάγκη της εσωτερικότητας, της σιγηλότητας, που θα έλεγαν και οι λόγιοι μιας άλλης εποχής...
θέλω να ξανάρθω φίλε μου... πιο ήρεμος... να σου πω κάτι για τα κλαδιά...
... πως να ξανάρθω... πάντα με μια έννοια εδώ είμαι... έξω από την πόρτα σου και... λαθρακούω την ανάσα σου...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλυτερα να μη γινονται λεξεις μερικα πραγματα καλε μου φιλε,
δεν μπορουν να γινουν λεξεις,
δεν πρεπει να γινονται λεξεις,

καποτε φανταστηκα εναν κοσμο οπου το φως θα ειχε την ιδια ενταση σ ολα τα σημεια του, οπου δεν θα υπηρχε σκοταδι, δεν θα υπηρχαν σκιες,
θα ηταν ιδιος μ εναν απολυτα σκοτεινο κοσμο, το ιδιο τυφλοι θα ημασταν και στους δυο κοσμους,

αλλα ακομη και στον κοσμο που ζουμε, μερικα πραγματα, οσο κι αν τα φωτιζεις με φως, με λογο,
αυτα με τον τροπο τους παραμενουν αγνωστα και κρυφα και μονο υποψιες και φευγαλεες σκεψεις μπορεις να κανεις

γυρω γυρω απο κατι τριγυρναμε διχως να ξερουμε τι ειναι αυτο το κατι , διχως να το μεταλαμβανουμε,
μπορει αυτο μονο να μπορουμε,

οχι τη γευση του , οχι την μυρωδια του, ισως μονο την υποψια του να μπορουμε να νιωσουμε,

σιγηλοτητα , τι ομορφη λεξη!

φιλε! σιγηλοτητα!

Νimertis είπε...

ποια είναι η μεγαλύτερη φρίκη... μπήκαμε στο αρχέγονο δάσος της ύπαρξης, σαρκωμένοι τη φθορά, ντυμένοι το θάνατο... πως γιορτάζουμε την απώλεια; μονάχα επειδή έχουμε ήδη υιοθετήσει στα κύτταρά μας την απώλεια... είμαστε 'απωλωλότες' με την ταυτοτική έννοια της λέξης, όπως ακριβώς έχουμε όραση με την προϋπόθεση των οφθαλμών... όπως ακριβώς έχουμε ομιλία με την προΰπαρξη φωνητικών χορδών... έχουμε θάνατο γιατί έχουμε ζωή...
... κείνα τα κλαδιά που αφήσαμε σπασμένα στο πέρασμά μας, νεκρά κορμιά φίλων και αδελφών στο ίδιο μονοπάτι...
αγαπημένε φίλε... προπορεύτηκε ο δήμιος χρόνο πριν τον θανατοποινίτη εαυτό...
...αναμένω απλά, μέρα τη μέρα, να ανέλθω στη εξέδρα της εκτέλεσης...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

δε μπορω να τρυπησω , να εισελθω καλε μου φιλε στα μυστηρια,

ουτε απαντησεις εχουμε νομιζω, δεχομαστε τα χτυπηματα με πονο,
εκεινα τα κλαδια ειναι αυτο που ειπες, δεν μπορω να κανω κατι γιαυτο, φοβαμαι να διατυπωσω και την παραμικρη σκεψη, ισως και να νομιζω πως παρακαμπτω την μνημη, ισως ναναι ενας στοιχειωδης τροπος αυτοσυντηρησης,

ωστοσο ερχονται στιγμες που θελω να ουρλιαξω ενα τεραστιο ΓΙΑΤΙ

ποιος ν απαντησει ομως;

αν αυτο σημαινει κατι,
σε νιωθω καλε μου φιλε,

συνεχιζουμε, τι αλλο να κανουμε;