ΑΕΡΑΚΙ

.















.

.
.
.
.
.
.
.
σιωπηλες ωρες,
μακρια απ τη βοη ακουγονται  αγγελοι,
οι θλιμμενοι αγγελοι,
ασυμπτωτοι οι τοποι σ αλλους τοπους,
διαπερνα ο ενας τον αλλον,
οτι προλαβαινεις να νιωσεις σαν αερακι ειναι ,
των ψυχων το αερακι,

χαιρετας τη μερα με ψιθυρο ,
καλοσωριζεις την νυχτα με δροσια στο μαγουλο,
ασαρκος περιφερεσαι στα τσιμεντα απο χωμα
απο λουλουδια
απο τρυφερη ενατενιση
 
ανθρωπος σ ανθρωπους
ανθρωπος σ εαυτο
ανθρωπος σ αινιγμα

.

.

.


.
.


.
.


.