ΕΙΔΩΛΑ

.











.


καθε φως σμιλευει οψη 
αλλα οχι προσωπο
ειναι η κλινη 
που αναπαυεται η φαντασια
απ την αρχη φτιαχνει σε μαυρο ασπρο
οταν το λευκο ειναι πολυ το νομιζει φως
οταν το μαυρο περισσευει το νομιζει σκοτος
.
.
.
.
.

.

.

.

 
τα ματια απλως κοιταν
ο νους στοχαζεται με λεξεις
οσα οι λεξεις δεν μπορουν να πουν

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.



2 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

"οταν το λευκο ειναι πολυ το νομιζει φως
οταν το μαυρο περισσευει το νομιζει σκοτος"
. . .
Με δυο προτάσεις είπες τα πάντα!
Πόσο δίκιο έχεις, λογια εικονες τραγουδια!
Πόσο δίκιο . . .

Νimertis είπε...

ο νους που στοχάζεται μέσα στην διαρκή φασαρία του... ο θορυβώδης νους... τόσος θόρυβος που αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα... σιωπής... αρνείται όλη αυτή η κίνηση να προβληθεί σε λέξεις... ξέχασε πως, ξέχασε γιατί... αναφορικά όντα δεν είμαστε; σκεπτόμαστε αλλά αυτουπονομευόμαστε διαρκώς από τον προσωπικό μας μύθο... μια επαγωγή που δεν εξαλλάχθηκε σε αναγωγή... μια άρνηση που δεν καταδέχτηκε να γίνει θέση...
...ακούω τις λέξεις μου... καλύτερα έτσι με αισθάνομαι... ακούω τη σιωπή μου, ακούω τις συλλαβές να χτυπιούνται, να ματώνουν, να αργοπεθαίνουν πάνω στα πλήκτρα...
δεν ξέχασα να ακούω... δεν ξέχασα ακόμη...