ΛΕΠΤΟΤΗΣ

.





.





.



.
.
.
.
τα ορνια χαμογελουσαν
μεσα στα κομψα σακακια τους,
τους αρεζε η τεχνη, ο πολιτισμος,
οι απεραντολογιες, οι ενατενισεις ,
οι ερωτες , τα τρυφερα αγγιγματα ,
οι ευαισθησιες , η μουσικη ,
ναι, η μουσικη,
ακομη και τα συννεφα τους αρεζαν ,
και τα ποδηλατα,
ναι, τα ποδηλατα,
και η παχνη του πρωινου,
και η αθωοτητα ,
την θαυμαζαν την αθωοτητα
οσο την ξεσκιζαν λεπτα, κομψα με ,
ναι, με σεβασμο

 

.



.



.



.

.
.

.

8 σχόλια:

goofyMAGOUFH είπε...

Τις περισσότερες φορές με ξαφνιάζει ευχάριστα
ο υπερ-ρεαλισμός της γραφής σου.
Σήμερα, με ξέσκισε.

Κι αν συνεχίζω να σου χαμογελώ,
είναι η μόνη μου κοινή δράση
με τα όρνια που περιγράφεις.

Καλημέρα, Λογια Εικονες Τραγουδια

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα,
μαλλον η υποκρισια μας ειναι που αγγιζει τα ορια του υπερ-ρεαλισμου, ειδικα καποιων εκλεπτυσμενων απο μας,

γλυκομιλητοι, πολιτισμενοι, καλλιεργημενοι, με γουστο κι αισθητικη, και τι εγινε αραγε;

παυουν να ειναι-ειμαστε-πτωματοφαγοι;
παυουν-παυουμε-να ειμαστε αρπακτικα;

υγ. το κειμενο που αρχικα θα συνοδευε την αναρτηση ειναι το παρακατω,
"το πιο ξεχωριστο με μας ειναι πως νομιζουμε οτι ειμαστε ξεχωριστοι, προορισμενοι ταχα μου δηθεν να καταλαβουμε, να μαθουμε ,να νιωσουμε,

αθλια ορνια ειμαστε που ξεσκιζουμε την αθωοτητα, κατασπαραζουμε οτι μας αρεσει, φιληδονοι και παχιοι, γελαμε ευγενικα με καλους τροπους, βαυκαλιζομαστε οτι ειμαστε πολιτισμενοι, ειμαστε κτηνη, κανεις αθωος δε θα γλυτωσει απο μας τους μεγα υποκριτες , τους μεγα αχρειους, τους μεγα παλιανθρωπους,

να τελειωνουμε επιτελους με την υποκρισια , ειμαστε εμετικοι , αηδιαστικοι, σφαγεις κι ανοσιοι,
το μονο που μας κραταει ειναι ο φοβος πως ο αλλος μπορει να μας κανει χειροτερα απ αυτα που θα του κανουμε
το πιο ξεχωριστο λοιπον με μενα , με σενα , μ αυτον ειναι πως νομιζουμε πως ειμαστε ξεχωριστοι"

μετα ειδα αυτο τον πινακα που παριστανει το ορνιο-ανθρωπο- να στοχαζεται στην αδεια, κρυα νυχτα κι αλλαξε και το κειμενο,
τελος παντων, νομιζω η ουσια ειναι ιδια,
τουλαχιστον μια πλευρα μας εχει την μορφη ορνιου,

ας ελπισουμε οτι εχουμε κι αλλες, οχι τοσο εκλεπτυσμενα αποτροπαιες

Νimertis είπε...

υπάρχει ένας τόπος, που είναι στην ουσία τρόπος, που προσωπικά αδυνατώ να 'μεταφράσω' σε δική μου εσωτερική γραφή... διότι η γραφή είναι πρώτα ακοή... όπως και η ομιλία είναι πρώτα ακρόαση... μιλούμε ό,τι ακούμε, έτσι δεν λένε οι ειδικοί;...
...παρότι με... χειρούργησες απόψε, σηκώνομαι από το κρεβάτι του πόνου με την τομή ανοιχτή και αισθάνομαι πιο δυνατός από πριν...
μονάχα ο ΛΕΤ μπορεί να το κάνει αυτό...
σε τούτο το σύμπαν, κάποιες φορές συναντιέμαι και με τον εαυτό μου...
κάποιες άλλες πάλι, εκείνος αρνείται να με συναντήσει...
δεν με περιφρονεί, το ξέρω...
είναι που έχει μαγευτεί κι εκείνος και δεν... με ακούει!
την αγάπη μου ακριβέ φίλε!!!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλε μου φιλε καλησπερα,
ειναι πολλα που θελουμε να πουμε, ν ακουσουμε, να εκφρασουμε,
νομιζω πως ερχονται στιγμες που δεν αντεχουμε τον ιδιο τον εαυτο μας, που δεν αντεχουμε αυτο που βλεπουμε γυρω μας, που θελουμε να κοιταξουμε καταματα τι ειμαστε,

θυμαμαι μια φορα στον στρατο εναν δοκιμο και καποιους συστρατιωτες να βασανιζουν μια χελωνιτσα βαζοντας μυτερα ξυλα στο σωμα της, γελουσαν με τον πονο της μεχρι που την εκαψαν ζωντανη,
εβλεπα παγωμενος και δεν μιλησα, ημουν ενοχος το ιδιο με τους βασανιστες γιατι δεν εκανα κατι να εμποδισω το μαρτυριο του πλασματος αυτου
αργοτερα καταλαβα πως αυτο μαλλον ειναι ο κανονας, ο κανονας της σιωπης μπρος στην απανθρωπια , την χυδαιοτητα ,την ξεφτιλα,

ξερεις , ο κυριος ταδε ειναι σπουδαιος, ειναι εξαιρετικος κυριος,
τι κι αν ο κ ταδε ειναι ενα τιποτενιο ανθρωπακι σαν κι αυτα που περιγραφει ο ραιχ στο "ακου ανθρωπακο",
δεν εχει καμια σημασια, ολοι θα ξερουμε και κανεις δε θα μιλαει , κι αν καποιος μιλησει θα τον βγαλουν τρελο, περιεργο,
κι αν συνεχισει να μιλαει θα υποστει τις συνεπειες στο πετσι του,

μη δουν κατι ομορφο , κατι πηγαιο,
κατι αυθεντικο, στην καλυτερη περιπτωση θα το κανουν εμπορευμα, στην χειροτερη θα το κατασπαραξουν,
παντα με τροπους καλους, αταραχοι κι ευγενικοι, χαμογελαστοι κι ατσαλακωτοι, μ επιχειρηματα και "ορθο λογο" θα σου ξεσκισουν την ψυχη,

τι ωραιο πολιτισμο που φτιαξαμε, τι ωραιοι που ειμαστε

σ ευχαριστω καλε μου φιλε, ειλικρινα σ ευχαριστω,
μαζι μ ολα τ αλλα,
για την διασωση της αγωνιας

πολυτιμο το αισθημα της αγωνιας, μπορει να γινει αγωνας

goofyMAGOUFH είπε...

Όρνια που στοχάζονται
ή
Όρνια με τη λάμψη εκσπερμάτωσης στα μάτια;

Νimertis είπε...

εξόριστη η ευαισθησία... ποιο εσωτερικό κενό καλύπτουμε βασανίζοντας ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα; με σόκαρε αυτό που έγραψες... συνένοχοι όμως... καλά το είπες...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ο στοχασμος , υποτιθεται, ειναι προνομιο μονο δικο μας, των "ανωτερων", "ξεχωριστων" πλασματων

η εκσπερματιση υποβοσκει στην κραυγη του τραγουδιστη

λογια εικονες τραγουδια είπε...

δυστυχως καλε μου φιλε