.
.
να δουμε
επιτελους να δουμε
τα ονοματα να καταρρεουν
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα
.
.
.
να δουμε
επιτελους να δουμε
τα ονοματα να καταρρεουν
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα
.
.
.
4 σχόλια:
Τι κι αν σκορπίσει στα σύννεφα ο ατελής λόγος μας, λογια εικονες τραγουδια;
Ζούμε σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι λέξεις.
Ακόμα και στα σύννεφα, φοβάμαι πως εκείνες θα ψάχνουμε.
απο αμηχανια ισως;
απο δειλια αραγε;
Ή εξ' αιτίας εκείνης της κατάρας
που μάθαμε να την ονομάζουμε συνήθεια.
Υ.Γ.:
γράφεις κάτι φαινομενικά απλό
μα στον πυρήνα του κόμποι,
κόμποι και εξογκώματα.
Σου χαμογελώ, λοιπόν, μονάχα
επειδή αμηχανία δεν μου προκαλείς
και δειλία δεν αισθάνομαι.
ειναι ευκολο να χαθει καποιος μεσα στις λεξεις,
η να νιωσει πως ο ατελης του λογος ειναι ειδωλο καποιου αλλου λογου ολοκληρωμενου
το ερωτημα ειναι αν υπαρχει λογος διχως λεξεις
αλλα ποια διεξοδο ναχει αυτο το
ερωτημα αφης στιγμης το οριζουμε με λεξεις
με τη δειλια, την αμηχανια, την συνηθεια και το χαμογελο
μαζι κι απεραντη αγνοια κι αδυναμια
σ ευχαριστω ειλικρινα
Δημοσίευση σχολίου