ΛΑΜΔΑ ΤΟΥ ΕΛΕΟΥΣ

.




.



.

Α

ομορφος ειστε βυθισμενος στα συννεφα
τραγουδισμενος απο ηδονες
αναλλοιωτος, περιχαρης
με σαρκινο οπλο
βολιδοσκοπος, ευτυχης που ξεφυγατε
στους ουρανους της μαιευτικης τεχνης
στους φουρνους τους εγωπαθεις
ανατειλατε στο στερεωμα
ντυμενος δερμα απτυχωτο

αφησατε τους κρουνους της αληθειας
να πνιγουν καθε φωνη,
γλυκος ειστε με το μαχαιρι σας
απατηλος ειστε με το αγγελικο σας βλεμμα
εφιαλτης σας πρεπει
ημων των διχασμενων σας πιστων
των εκ της θυσιας σας πεπεισμενων υπνοβατων
της λαμπρης μελαγχολιας και μερας κοφτερης

υμνουμε την ηδονη του πνευματος
αλλοφρονες κι επηρμενοι
σωριασμενοι καταγης μ αναπνοες κοφτες
αγκαλιαζομαστε , αγαπιομαστε, σφαζομαστε
επιμελως, ευλαβικως, λυτρωτικως
αντεχουμε τα ματια τ ουρανου να μας κοιτανε
οστεινοι , βαθουλωμενοι, ασαρκοι
σας προσκυνουμε
γιατι
υπαρχετε στο μυαλο μας
γιατι δεν υπαρχουμε
παρα μονο μεσα απο σας
κατι σαν λιπασμα
ατροφικης σκεψης ειμαστε
που σας γυρευει
με χερια ματωμενα
κι οραση απατηλη
να μας δοθειτε
για να δουμε
επιτελους να δουμε
τα ονοματα να καταρρεουν
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα

τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα



Β


τον σπινθηρα των ματιων σου μη δωσεις πουθενα
αναπαυεται σε σεληνιακες εκτασεις
σε ζυμωμενα βρωμικα χερια
σε βλαβερες υποψιες συντριπτικων καταγματων
γεννημα θρεμμα της ανατολης
χωμα απο χωμα
νερο απο νερο
διελευση απ την κολαση της σαρκας
τρεις μερες , τρια χρονια αφημενη μ αδεια ματια
κομματιασμενη απ τους πιστους θηρευτες του αγγελικου χαμογελου
μ ενα μαχαιρι κοφτερο στην ψυχη και ηλιους , αναπηρους ηλιους στα βλεφαρα
δε γινεται να υπαρξεις οσο το αιμα ζει κι αναπνεει ατοφιο
ατοφιο ατοφιο ατοφιο
το ατοφιο σου φοβηθηκα μη με ρουφηξει στο πηγαδι που αντεχεις να εισαι
πιο ζωντανη απο μας , αγγελικε μου θρηνε
δυο εκκλησιες
η φανερη κι η μυστικη
μονο που η μυστικη κραυγαζει αλατρευτη, ειναι δω , καθε στιγμη
διχως οπλα ,αθωα σαν μαρμαρυγη, σαν μικρο κοκκαλο που σπαζει,
ισα που ακουγεται
ανεπαισθητη η ρωγμη
απλωνει νηματα στην οραση
χθες σε ακουσα να μιλας και να προσευχεσαι
σε κεινη την φθαρμενη εικονα , στην σκητη της καρδιας σου
χθες σε ειδα να φευγεις χαμογελωντας τραγικα ευτυχισμενη
ακουμπωντας το χερι τ ουρανου
ξερεις , χαιδευες τον ουρανο
με θαλπωρη
περιμενοντας την ανατροπη της αδικιας που λεγεται ζωη
δεν μπορω να φερω φως
απεμεινε το μετεικασμα σου,
αναβοσβηνει στα ματια και ξερω πως αυτα που φανταζομαι
θα μπορουσαν να ειναι κι ετσι
θα μπορουσαν να ειναι κι αλλιως
σημασια καμια δεν εχει πως ειναι, ηταν , θα ειναι
η ουσια, η απιαστη , ανεγγιχτη ουσια δε νιαζεται γιαυτα
σκιζεις τον αερα
ξεριζωνεις τον ουρανο
δεν φοβηθηκες ποτε
κι αυτο μ εκανε να φοβαμαι
τ οτι δεν φοβοσουν
με τρομαξε
και κρυφτηκα-που αλλου-
πες μου εσυ
ποια ειναι η τελευταια μας κρυψωνα
ποια ειναι η μονη μας κρυψωνα
παρα η συστολη
η εσχατη συστολη που δεν αναβαλλεται
ουτε κι αναιρειται
ειναι ιερη
αυτο φτανει
ιερη
ακου τους χυμους των δεντρων
ποσο σιωπηλα υπαρχουν
ακου την ανασα των ορυκτων
ποσο σιωπηλα ανασαινουν
ακου το φως της αυγης
ποσο σιωπηλα ανασταινει
ακου τον αναστεναγμο του νερου
ποσο σιωπηλα λυτρωνει
ακου τα δαχτυλα
ποσο σιωπηλα πλεκονται
ποσο σιωπηλα αφηνονται
ποσο σιωπηλα απλωνονται
ποσο σιωπηλα ζηταν
ποσο σιωπηλα αφηγουνται
σωτηρια σιωπη
οπου η χαρα
κι η λυπη
ευλαβικα κλινουν την κεφαλη
λεξεις ηχουν
απ τις ακρες των δαχτυλων
τον ηχο τ ουρανου


Γ

ομορφοι ειστε βυθισμενοι στα συννεφα
τραγουδισμενοι απο ηδονες
αναλλοιωτοι, περιχαρεις
με σαρκινο οπλο
βολιδοσκοποι, ευτυχεις που ξεφυγατε
στους ουρανους της μαιευτικης τεχνης
ανατειλατε στο στερεωμα
ντυμενοι δερμα απτυχωτο

αφησατε τους κρουνους της αληθειας
να ηχουν σε καθε φωνη,
γλυκεις ειστε με το μαχαιρι σας
απατηλοι με το αγγελικο σας βλεμμα
επικληση σας πρεπει
ημων των διχασμενων σας πιστων
των εκ της θυσιας σας πεπεισμενων υπνοβατων
της λαμπρης μελαγχολιας και μερας κοφτερης

υμνουμε την ηδονη του πνευματος
αλλοφρονες κι επηρμενοι
σωριασμενοι καταγης μ αναπνοες κοφτες
αγκαλιαζομαστε , αγαπιομαστε, σφαζομαστε
επιμελως, ευλαβικως, λυτρωτικως
αντεχουμε τα ματια τ ουρανου να μας κοιτανε
οστεινοι , βαθουλωμενοι, ασαρκοι
σας προσκυνουμε
γιατι
υπαρχετε στο μυαλο μας
γιατι δεν υπαρχουμε
παρα μονο μεσα απο σας
κατι σαν λιπασμα
ατροφικης σκεψης ειμαστε
που σας γυρευει
με χερια ματωμενα
κι οραση απατηλη
να μας δοθειτε
για να δουμε
επιτελους να δουμε
τα ονοματα να καταρρεουν
τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα

τον ατελη μας λογο να σκορπαει
στα συννεφα



Δ



θελω να κλειστω
σε μια λαμπα
σκοτεινη
και να θυμαμαι
μονο να θυμαμαι
πως ειναι να ονειρευεσαι
το πρωτο χαδι του αερα στο μαγουλο
την γευση της βροχης
τ αναπαντεχο φιλι
τα φυλλα του γεροπλατανου
τις μορφες στο δωματιο
τα κελυφη των αστρων
τις λεξεις των αγγελων
τα ματια του σκοτους
την καρδια του καρπουζιου
τα ελεη της παιδικης φιλιας
τ αρκτικολεξα και τις πυρινες ζωες
την πορτα προς την αγαπη
το συννεφο
τα εκκρεμη εκκρεμη
τους εκκεντρους λοφους
την μαγεια της αυγης
την γλυκια θλιψη
τους υγροληκτους καταρρακτες
και την δαιμονισμενη σπειρα
τα ελεη του λαμδα
τους φωτισμενους κηπους
τους αποκεφαλισμενους κηπουρους
τα ροδια στην γλωσσα

θελω να ξεχασω
μεσα στ ονειρο πως ονειρευομαι
κι ολα ειναι μια αρχη
διχως μετα
πως ολα αρχιζουν
διχως σταματημο
προς τους ουρανους των τιμιων ψυχων
κι ολα βαινουν
ατελειωτα προς την αφετηρια

θελω να ζησω το τελος
των θεωριων και των βεβαιοτητων
των υλικων και αυλων
πιο πολυ απ ολα
το τελος των δρομων
οπου οι δρομοι θα ειναι μονο σκαλες
πανω απ τα τειχη των λογισμων
θελω να δω
λιμνες να σκαρφαλωνουν στον ουρανο
και δεντρα με φτερες να πλεουν στη θαλασσα
κι ολο το αλατι να καρπιζει σα φρεσκο χωμα
θελω το αρπακτικο
να ζητησει συγγνωμη απ το θυμα του
να μην ξαναφαει σαρκα ζωντανη
ουτε και νεκρη
θελω τα λιονταρια να τρεφονται με χλοη
θελω τα λιονταρια να βοσκαν
να μην ξαναμπηξουν τα δοντια τους
στην πλατη του βουβαλιου

θελω τ ονειρο να ειναι αληθινο
σαν ονειρο
η αληθεια ναναι κοινη για ολους


το αυριο μας ειναι οι μενεξεδες στο λιογερμα
τα πτηνα που ζωγραφιζουν
οι αστερισμοι απο πλαγκτον
ο ελευθερος προμηθεας
τα χρωματα που προφερονται
η ομοιοκαταληξια των αριθμων
μια ψιχα απ τα ποιηματα
κι ο καρπος του ελεους
ο αορατος θολος
ο μεθυσμενος ουρανος
η πρωτογνωρη λατρεια
το λαμδα
η ενωση των χειλιων
με την γλωσσα
το λαμδα
το ασυμβατο
-στα σαρκοβορα-
της θαλασσας
της αλωσης
της λατρειας
της ελπιδας
της λυτρωσης

του ελεους

.









.





.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ξέρεις, μπορώ να αναφωνήσω επιτέλους. Βρήκα έναν αξιόλογο αντίπαλο. ένα Αντίπαλο ποιητή που να μπορώ να εχθρεύομαι γιατί είναι Άξιος. Ναι, είσαι αντίπαλός μου.

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ποιητης δεν νομιζω οτι ειμαι

μακαρι η εχθροτητα να ηταν ετσι οπως την περιγραφεις,
να ημασταν αντιπαλοι με τετοιους τροπους

σ ευχαριστω που προσεξες το συγκεκριμενο κειμενο

goofyMAGOUFH είπε...

λογια εικονες τραγουδια,
δεν κατάλαβα ασφαλώς για τι μιλάς
αλλά κάποια στιγμή είδα χίμαιρες
να εκδιπλώνονται εμπρός μου
και γω έχω τόση ανάγκη να παραμείνουν εντός μου.

Ακόμα κι όταν δεν σου προσφέρω ανοιχτά την Καλημέρα μου,
να ξέρεις πως έχει δραπετεύσει από μια απλή λέξη
και ήδη κινεί κατά τη μεριά σου!
Σου χαμογελώ!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

χιμαιρες που δεν ειναι τοσο
χιμαιρες

δεν εχουν αλλαξει και πολλα στον ανθρωπο παρα την τεχνολογικη ανθηση-απο μονη της η φραση "τεχνολογικη ανθηση" δειχνει το αδιεξοδο

καλησπερα!