ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ




.






.

Ένας πρίγκιπας ξεκουράζεται σ’ έρημη ακτή.
Ένας πρίγκιπας βλέπει τον εαυτό του να ξεκουράζεται σε μιαν έρημη ακτή.
Κάπου εκεί ο κόσμος του τελειώνει.
Το όνειρό του είναι να ξεκουράζεται σε μιαν έρημη ακτή.
Ο ουρανός του συστρέφεται στο ξέπνοο αναφιλητό της σκιάς.
Σηκώνεται. Θέλει να πετάξει.
Πηδάει από ψηλά στη μήτρα που ονειρεύτηκε. Λυγίζει.
Σκορπάει λέξεις ανάμεσα σε γαλάζιες πέτρες.
Φωτίζει τη μέρα του με χτεσινό φως.

Γυρίζει το βλέμμα του αλλού. Βλέπει τη μορφή του να ξεμακραίνει,
θολή στο άγγιγμα βροχής,
που γίνεται καφέ στο ακροκέραμο του πατρικού σπιτιού.
Ονειρεύεται το ρόδο που γίνεται φωτιά
και χωρίζει τη σάρκα του σε θροϊζουσες ίνες αγάπης.

Ακροπατεί νυχτιάτικα σε μαυροχυμένους όγκους,
ερείπια στέκονται μπρος του, οι μέρες μέσα του:
άλλοτε ανθοστόλιστες κρήνες κι άλλοτε ζουμερές πληγές
και κραυγές και μνήματα αμνήμονων,
που τάχα γεύτηκαν το χαμό και τον ξεριζωμό και τα κεφάλια αγαλμάτων,
που μάτωσαν μετά από χρόνια θλίψης κλεισμένα σε σιωπές,
σε μοναστηριακές σιωπές,
εκεί στην άκρη του γκρεμού όλων των θλίψεων
και όλων των απατηλών μορφών της μοίρας,
που ξεκουράζονται σε οροπέδια κίτρινα, καμωμένα από δάκρυα ξεχασμένων θεών.

Κι εκεί ο πρίγκιπας ξεστομίζει την ιερή λέξη: Σ’ αγαπώ.
Κι εκεί ο πρίγκιπας βλέπει τον εαυτό του να δειλιάζει
και να κρύβεται στις στοές του βαμβακιού,
στις συννεφένιες στοές που του ύφαινε η μητέρα του
όσο ακόμη το κορμί της ήταν αληθινό.
Κι εκεί ο πρίγκιπας βουλιάζει σε μελαγχολικά απογεύματα διαλέγοντας να πετάξει,
να ρέει αρειμάνιος, όχι πλέον στα πλακόστρωτα των πόλεων,
μα στους βυθούς της λίμνης που δεν έγινε θάλασσα, αλλά είναι κιόλας ουρανός
που γεννοβολάει καινούριους, άγριους μύθους.

Κι ο πρίγκιπας καθισμένος στην έρημη ακτή νιώθει πως τελειώνει
και χαίρεται γι’ αυτό, γιατί ποτέ δε του άρεσαν οι οξείες γωνίες,
ποτέ δεν ένιωσε αλμυρός, ποτέ δεν έπλασε πεταλούδες με τα δάχτυλα του
και βογκά σαν σφαγμένος αμνός
με το αίμα του να πήζει στο ρωγμώδες πρόσωπο της γης.

Σ’ αγαπώ, λέει ο πρίγκιπας καθώς σβήνει
και φτύνει πίσω τη σκόνη που στάλαξε εντός του η κάθε μέρα,
το κάθε όνειρο, το ένα του σιωπηλό φως.
Σ’ αγαπώ, λέει και πενθεί το Άγιο Πάσχα του Σταυρωμένου Διόνυσου.

Ψυχική μαρμαρυγή και θρύψαλα και θρύψαλα που συλλαβίζουν τη λέξη ελπίδα,
τη λέξη αλλοίμονο, τη λέξη που ποτέ δεν ήβρε
κι όμως καρφωμένη μέσα του τον κρατάει μισοζώντανο ακόμα στην έρημη ακτή,
ούτε ναυαγό, ούτε πένητα, ούτε ορφανό
με τη σπασμένη του καρδιά ν’ αρπίζει νότες αγίνωτες,
λίγο πριν η σιωπή να γίνει λευκή από γαλάζια.
Σ’ αγαπώ, λέει ο πρίγκιπας, που κοιτάει τον εαυτό του
να ξεκουράζεται στη μυστική, έρημη ακτή.

Σαν αρλεκίνος σε σταγόνα, σε δευτερόλεπτο,
σε δεντρί που παραδέρνει στα ριζά βράχου,
έχει πάψει να ξεγελά το αρσενικό και το θηλυκό
και παλεύει με τα χρώματα να φτιάξει λίγο φρέσκο χώμα ,
μια πευκοβελόνα, ένα σχήμα δίχως γεωμετρία,
ένα τραγούδι για το θάνατο, που δεν είναι αθάνατος,
για τη ζωή των ζωών,
για την πνοή, που δεν έχει όμικρον
κι ούτε είναι σπείρα, κι ούτε γραμμή.
Ανοίγει, ανοίγει, ανοίγει διάφανη λυγίζοντας τον ορίζοντα
κι αποκαλύπτει τον κρυφό αριθμό, το κρυφό γράμμα,
που μόνο τα βρέφη το ξέρουν,
πολύ πριν οι γονείς τους φτιάξουν πολιτισμό
απ’ τ’ αποκαΐδια των αιμάτινων πόθων τους.

Βλέπω τον πρίγκιπα που βλέπει τον εαυτό στην έρημη ακτή να ξεκουράζεται
κι η μέρα μου σβήνει,
ήταν ήδη σβηστή πριν φωτίσει,
και ήδη φώτιζε πριν σβήσει
και συλλογιέμαι πως είμαστε τ’ απόνερα,
οι αχνοί ομόκεντροι κύκλοι
και στο βυθό μας αναδεύονται γαλαζοπράσινοι άγγελοι
και τον ουρανό μας σκίζουν ασημογάλαζα αεροπλάνα,
ποτέ δεν ξεψυχάμε,
γιατί η ψυχή μας κοιτάει σε μια έρημη ακτή να ξεκουραζόμαστε.

Κι είμαστε ρέουσες θεότητες, που φκιάνουν μουσική και διψάν για αγαπονέρι,
αλλά μάλλον τυφλοί,
και λίγοι από μας διαλέγουν να χαθούν,
όπως ο Άγιος Εξιπερί σε μια έρημο πετώντας,
ψάχνοντας να βρουν τη θάλασσά τους.

.





.





.







.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!

goofyMAGOUFH είπε...

Ζωογόνος ο αέρας σήμερα, λογια εικονες τραγουδια.
Με ταξίδεψε, άθελά του, στον Όλυμπο,
που τόσο αγαπώ!
Εκεί που κάθε δεντρί παραδέρνει στα ριζά βράχου του!
Σ' ευχαριστώ για το τρυφερό σου δώρο.
Αν και ξέρω πως αφορά όλους μας,
εγώ το απολαμβάνω προσωπικά.
Δεν θα μπορούσε να γίνει και κάπως αλλιώς, άλλωστε.
Έτσι δεν είναι;

Καλημέρα, πρίγκιπα!
Ποιος ξέρει;
Ίσως το μυστικό του Εξυπερύ
να είναι το ότι σε είχε γνωρίσει
μέσα από μια μεταφυσική διάσταση,
άλλοτε ακατανόητη και μυστηριακή
και άλλοτε προσβάσιμη και απτή.
Ποιος ξέρει;
καλημέρα, λογια εικονες τραγουδια

Νimertis είπε...

ρέουσες θεότητες... έχω φορτιστεί... θα επανέλθω... είναι κι αυτή η μουσική...

Νimertis είπε...

η προτελευταία σου στροφή αισθάνομαι ότι πυκνώνει εικόνες, σύμβολα, τη μεταφυσική του είναι και την κυκλοτερή θεώρηση της ύπαρξης ως σημείο με ακτίνα και κύκλο... εγγεγραμμένοι αρνούμαστε τη ζωή και περιγεγραμμένοι πεθαίνουμε στην άρνηση...
όμως...
ποτέ δεν ξεψυχάμε...
γιατί η ψυχή μας κοιτάει σε μια έρημη ακτή να ξεκουραζόμαστε...
μου έκοψες την ανάσα με τούτο το κείμενο...
...παλεύω ακόμη όμως...

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Ο άγιος Εξιπερί,
κι ο άγιος Εσύ,
μ' όλη αυτή τη ροή
που αιώνια μοιάζει!!!..

Υπέροχο!!!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

"..και να κρύβεται στις στοές του βαμβακιού,
στις συννεφένιες στοές που του ύφαινε η μητέρα του
όσο ακόμη το κορμί της ήταν αληθινό."

Καταλυτικά αληθινό.

Ο 'Αγιος Εξυπερί..
Ο άγιος του Πόνου της Αγάπης.

Ανώνυμος είπε...

δίψα και φόβος μαζί, δίψα για το αγαπονέρι και φόβος μη δεις κατευθείαν στα μάτια την καρδιά σου κι αυτή ραγίσει,... μα οι δυνατές λέξεις δυναμώνουν την ψυχή, και οι παραμυθένιες αναφορές ξυπνούν το παιδί που κρύβεται για να μη μπει ξανά τιμωρία! το ξυπνούν κι αυτό αρχίζει να χοροπηδάει χαρούμενο που επιτέλους κάποιος το βρήκε!!!
τρυφερό και σκληρό μαζί
παραμυθένιο κι αληθινό

μίλησε στην καρδιά μου
σ΄ευχαριστώ

Φαίδρα Φις είπε...

πανέμορφο...