.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" "καλλιεργω πλανητες ,ετοιμαζω σωματα να δεχτουν ψυχες, οντα να γινουν, φως να περασει, αορατα χερια να τυλιξουν τον κοσμο, υπαρχω ετοιμος με φοβο, δημιουργω εναστρη νυχτα, δεν ζω , δεν ζω ,ειμαι , ειμαι , πεφτω στον χρονο χωρις θαλασσα , διχως κυμα, ετοιμα τα κυτταρα ξεδιπλωνουν καθρεφτες σε κοινωνιες εντομων, νυξη επιθηλια , ξεχασα , να πω πως ξεχασα το αυριο, ουτε και παρελθον πια , διχοτομημενη φωνη και μερη που παλλονται, το αυριο υποτροπιαζει , αφηνεται η φαντασια να νιωσει αυγη , το αυριο εξυφαινεται με τελος, οχι με αναμνηση αρχης , υπομνηση ακρωτηριασμου στο φως , ναι στο φως, δες το φως ,δεν ειμαι το φως , δες το φως ποση αγωνια κρυβει για σενα , οι πλανητες ηταν ερημοι στην αρχη, τους περιεθαλψα σε θερμοκοιτιδες γιατι ηθελα να πλασω και να ζυγισω το κενο, αν θα μπορουσε να κρατησει υλη , να γινει πνευμα να πεταξει στα χρωματα της πεταλουδας που ζει στους πλανητες που βρηκαν καταφυγιο σε μια τριανταφυλλια που ηταν λιμανι απανεμο υπογειων ποταμων που ολοενα στροβιλιζονται ανθεκτικοι οταν ο χρονος περνα στο τωρα , στο ελαχιστο τωρα, που κι αυτο περασε , στο ελαχιστο μελλλον που μολις ερχεται και διεκδικει αληθειες σ εφηβικο δασος με πευκη και ρετσινι και υγρασια φωτεινη ,τι απεγιναν οι πλανητες στο φυλλωμα των ομοειδων δελεαρ , φυονται σχοινοι στο δερμα των πλανητων, προδικαζουν σηψη , αποδραση στο χαος, αυστηρα δομημενο χαος, σκορπιζεται σε δινη απο φωταγωγους κρεμασμενους στον ουρανο, δυναται ν αντικατασταθει η ωχρα με το αυριο ,να γεννησουν μερες σε βουλιαγμενο απειρο , καθως ο ανθρωπος εξοντωνεται, ευνουχιζεται καλωσυνατος, ετσι του εμαθαν , να ειναι καλωσυνατος , αυτον τον τυπο ανθρωπου σκοτωνουμε αυτες τις μερες ,τον καλωσυνατο ανθρωπο, τον ελαφροισκιωτο που λυγαει σαν φρεσκια φτερη, δεν θελουμε τετοιους ανθρωπους, δεν μπορουμε να τους καταταταξουμε, τα εισαγωγικα εξατμιζονται, ο πλανητης ειναι ανυδρος, σωματα περιφερονται αψυχα, αδυνατη η επιστροφη των πλανητων, των πλανεμενων, της προς στιγμην ολοκληρωσης, στο ελαχιστο τωρα που απομενει ας ζησουμε ακινητοι, δουλευοντας σκληρα, πολυ σκληρα γιατι προεχει η αναταξη της οικονομιας, ειναι που ζουμε στην κοινωνια των πολιτων που καπου καπου,δηλ συνεχως, απορυθμιζεται και τα συννεφα παραμενουν μοναχικα και τα ζωυφια μοναζουν λυτρωμενα , μαραζωνουμε μα επιμενουμε πως η καλλιεργεια πλανητων ειναι ανευ νοηματος, θα μεινουμε λιγοι , πολυ λιγοι στο τελος να θαυμαζουμε την ερημια που ονομασαμε δημιουργια , κανενα κακοποιημενο συμπαν κυτταρων δεν θα συμπεσει με την αιωρηση των φωτονιων στον αμφιβληστροειδη, θα σταματησουμε την μετρηση του χρονου, κι η σκλαβια μας θα μοιαζει με τα ποιηματα που δεν κατασπαραξαμε , τα ποιηματα δεν διαβαζονται , κατασπαρασσονται, κι η ζωη δεν βιωνεται, καιγεται, υποχωρησε ο πρωτος ενικος, δινει την θεση του στον τριτο ενικο, σημαινει υγρα εισαγωγικα" "
.
.
.
.
.
.
