ΜΗΧΑΝΟΥΡΓΕΙΟ

.

.

.

κοιταζε το δεντρο ν ακρωτηριαζεται, ζωη δεν ειν αυτη διχως χυμους κι εκπληξεις, κοιταζαν το φως να οργωνει , προχωρησε αριστερα απ το αιμα του δεντρου,ανατολη μετα το οργωμα και την σπορα, ηλιοσποροι εξεγερθηκαν κυκλωνοντας τ αγαλματα που λιαζονταν στο φως ζητωντας να μετεχουν στο μυστικο των εντομων, διχαστηκε το φως οταν προσεκρουσε στις ματωμενες φυλλωσιες του δεντρου κι αφησε το θερος να συνθλιψει τα πλατανια, τα παιδια φοβουνται τ ακακα φιδια κι εχουν συνηθισει τις εξατμισεις των λεωφορειων, στις μαυροασπρες ταινιες η σαρκα ειναι πιο ανθρωπινη,

οταν κουρνιαζεις στην σπηλια και δογματιζεις περι συμπλεγματων κι αστερισμων, το δεντρο πεφτει ανενοχλητο, αιμορραγει απο υγρα μπαταριας, διακεκομενους αστεροειδεις, κι ειναι νυχτα ακομη, κι ειναι φρεσκια η πολη των ανθρωπων οπου ερωτευονται τα μηχανικα τους μελη και την δροσια των ακεφαλων γλυπτων , ετσι για να υπαρχει συνεχεια υποχρεωτικη στα καλοκαιρια που θα ερθουν και θα ειναι μονο καλοκαιρια καυτα γεματα κλιματιστικα , μυρωδιες, εκρηκτικες ξεραμενες ακτινες φωτος διχασμενου, τα τεμνομενα καλοκαιρια ξασπριζουν στους τοιχους , στους τοιχους των κυτταρων


περασε μια βδομαδα ακομη, το μυαλο παραμενει θολο,κειτεται
σε υγρασια λυπης, κατεδαφιζονται σιωπηλα οι μερες, στη θεση του δεντρου φυτρωνουν αγριοχορτα,το φως συνεχιζει να εκτεινεται στα μυστικα ημερολογια της ζωης των εντομων, η θλιβερη επαρκεια των ψυχοναυτων σαρωνει την μαυροασπρη σαρκα, τις φυλλωσιες και το κοιταγμα που δραματουργει διασταυρουμενες πορειες, τελος με γευση λυρικη πανω σε μηχανακι διχρονο, μαυρο που σουζαρει στην γυαλιστερη ασφαλτο κι αποκαμε κι αραξε στο τελευταιο ορθιο σπιτι μετα την νεα χρονολογηση του απειρου που μετρηθηκε στις πετρινες πτυχες των αγαλματων, ξημερωσε,
αλλη μια βδομαδα
με νυχια ,
σβησμενα τσιγαρα
και μωλωπες
απο δροσερο
φως