ΞΕΦΩΤΟ

Κάθε φορά που τον σκεφτόταν δάκρυζε. Ηταν αυτός που κατέστρεψε τη ζωη της, όμως αυτή δε μπορούσε να μη κλαίει όταν

τον σκεφτόταν. Φως εκ φωτός, τίποτε δεν παράγεται εκ του μηδενός, η θλίψη την οδηγούσε σε παράδεισους περίεργους

όπου η ψυχή της αναπαυόταν στο σκοτάδι, ιπτάμενη, χαριτόβρυτη, με νότες πιάνου και φωνές σα ματιές ήρεμες, χαρούμενες, λάτρευε να ζει εκεί που δεν τον σιχαινόταν. Καμωμένη από λάσπη η πνευματικότητά της, τόσο αιθέρια, νυφικό από χρώματα την έφερνε ξανά και ξανά στο λατρεμένο της σκοτάδι, το αγκάλιαζε με λευκά χέρια το σκοτάδι, αναδεύονταν στις φυλλωσιές , ψιθύριζε σ άφιλτρα ωδεία, κατηφόριζε στις ρίζες, ρουφούσε υγρασία, γέμιζε τα πνευμόνια απουσία, κι ούτε ήθελε

να τον βρεί, κι ούτε τον ήθελε δικό της, κι ούτε καλά καλά τον θυμόταν. Μια μέρα την είχε ρωτήσει, "τι ξέρεις για μένα;'', κι

απάντησε ''τίποτε''. Θέλεις να μ αγαπάς; Ναι. Αν μ αγαπάς, θα φύγω. Εφυγε.  Το δώρο της θλίψης ήταν όλο  δικό της, να το κάνει ότι θέλει,  αυτή προτίμησε αντί να το κάνει λόγια, σε επιφάνειες να το φθείρει, αυτή προτίμησε να το

ντύσει σιωπή , αρχικά αξιοπρεπή και μετά άγια σιωπή , ώσπου απ την ησυχία ξεπήδησαν ήχοι, ώσπου απ το σκοτάδι γεννήθηκε

φως, ωσπου βρέθηκε να κατοικεί μαζί του σε μια σπηλιά στον πάτο ενός τεράστιου ξέφωτου. Ολόγυρα κατακόρυφοι βράχοι,

απροσπέλαστοι, τον ονόμασε τέρας, την ονόμασε τέρας, ο ουρανός τα βράδια χωρούσε ένα άστρο και τη μέρα αντιλαλούσαν

άλεκτους φθόγγους στα τοιχώματα. Διακόσμησε τη σπηλιά με λίγο αίμα που βούτηξε σε θαλερή χλόη, και του έπλεκε όνειρα με λίγο λύπη, με λίγο χαρά. Να κλαίς του είπε, είναι όμορφο. Να κλαίς της είπε, είναι όμορφο.