ΠΑΓΩΝΙΑ

.......................................................................


Ήταν κενός…….. Που ‘χε ζήσει κι είχε αιστανθεί.

Ήταν παρών…………. Σε παιχνίδι οραμάτων.

Που ‘χε ματώσει κι είχε ανακληθεί.

Ήταν σκότος……..

Που ‘χε υφάνει ενδόμυχους τριγμούς αφημένους στην πέτρα.

Ήταν βάρβαρος……… Στα λόγια που αναδύθηκαν, στα όνειρα που σκεπάστηκαν.

Ήταν αυγή……… Που χρύσιζε και βασίλευε και τριβόταν και γελιόταν.

Ήταν κρύο………. Σαν ζουμερή σάρκα βυθισμένη αργά στον ωκεανό.

Ήταν μάτια, φλόγες, σπείρες, άπειρα, καθρέφτες, αντικρίσματα.

Αχνόφεγγε, ιχνηλατούσε, γέμιζε πόρους, σπηλιές κι άρρωστους αγγέλους.

Έπεφτε βαθιά, έπεφτε μόνος

-δεν ικέτευε-

δεν αποζητούσε-

δεν ήξερε-

δεν λογάριαζε.

Κάτω απ’ τα σκεπάσματά του δεν υπήρχε.

Αγκαλιαζόταν με το μαύρο και τ’ όνειρο

και τους άρρωστους αγγέλους και τους ωχρούς ωκεανούς

και το φως, και το φως, και το φως……….

Ήταν κρύο………….

......................................................................