ΔΙΑ ΛΟΓΟΣ

περίμενα δυο ουρανούς μ ελπίδα και προσμονή, αναφαίρετο δικαίωμα να ονειρεύομαι, να υπάρχω με φτερά παιδιού, με πόνο και ψυχή, όχι με πόνο ψύχους. Τότε είδα τη σιωπή, την άγγιξα, την μύρισα, στα έγκατα μου καθώς ανέπνεε, της μίλησα καρποφορώντας αγρούς φωτός.


Η σιωπή είπε να λυγίσει, έστω να λυγμεί, δε το έκανε. Με πήρε, με ταξίδεψε στ άκρια του νου, εκεί που ο πάγος είναι δροσιά, ξαπόστασα μέσα στη σιωπή, δίχως να γυρέψω λόγο

δίχως να καλπάσω πάνου από φουρτουνιασμένο βίο. Αγκαλιά τα στάχια, αγκαλιά κι η πρασινάδα καθώς στα στέγαστρα της ομορφιάς, της έχουσας μορφή,

αναδυόταν οι μέρες, η μια πισω απ την αλλη, μετά η μια μέσα στην άλλη, μετα μια η άλλη, μετά μια, μετά μέρα μόνο που γύρευε σκότος να δοθεί, ατάραχη και θαμπωμένη.


ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕΣ, ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ Η ΣΙΩΠΗ;

Οχι, κανένα όνειρο δε χωρεί σε σένα της απήντησα. ΓΕΛΑΣΕ δυνατά η σιωπή, ακριβοδίκαιος κριτής της φασαριόζας σκέψης. ΓΕΛΑΣΕ μ επιείκια και δυό ουρανοί ήδη κρέμονταν απ τα χείλη της