ΣΑΚΑ

Πρώτα το πρωινό ξύπνημα που εξώκειλε σ αγκαλιά, μετά το μόνο επεισόδιο έρωτα, κι ύστερα ήλιος καυτός σε μυθοπλαστικά αναγνώσματα,

λίγη φθορά μαχόμενη καρτερικά τ απόγεμα, πολλές σταγόνες λερωμένες απ την ειμαρμένη, λες να ξέρω τον πυρετό των σωθικών, κάποιοι υβριστές παράμερα, φεύγει το σκοτάδι κι έρχεται σκοτεινιά, ζουμιά ξέχειλα χρωματιστά σαν πληγές ολάνθιστες, ανάσα μου σε χάνω, βυθίστηκες σε ωκεάνια συμπλέγματα

ταξιδεμένων ωρών, που σε βρήκα να λιάζεσαι στις σκορπισμένες μέρες, μετά σουρουπώνει ενδελεχώς κι αναποδράστως, πιώμα μύχιο μελανό, άρτιο ευλογημένο στη μυστική κοιλάδα των ψυχών, ψιχαλίζει δάκρυα το βράδυ, λούζεσαι έρημη και μόνη, υπέροχη ταλαντώνεσαι στα χέρια , σκούρο αίμα καλωπίζει τη βραδιά, να κοιταχτούμε λίγο, να μεθύσουμε απ την όψη μας, να γιάνουμε τις πληγές, και γιατί να τις γιάνουμε, εδώ το δωμάτιο που πρωτοχορέψαμε στρεβλά

απέναντι απ τον καναπέ με το πράσινο σγουρό ύφασμα, πετάω την παιδική μου σάκα στα μούτρα των πτωματοφάγων, τους στριφογυρίζω τ άντερα με σουβλερά χαμόγελα, τι κόλαση θεέ μου, στέρεα οργή φτύνουν, στέρεο θάνατο πασάρουν, φτάνει το τρίτο της νύχτας μέρος, ντύνομαι εαυτός, μελαγχολικά όνειρα

γεμίζουν τον ουράνιο θόλο, δικαίωση για όλους , ακόμη και για τους πτωματοφάγους, ακόμη και για της ψυχής το πιο πηχτό σκοτάδι