ΣΑΚΑ ΔΥΟ

ακόμη και για της ψυχής το πιο πηχτό σκοτάδι, που καρτερεί μια κάποια λύτρωση, να δοθεί ατόφιο στην φλόγα της ζωής, να ξεχάσει την παγωνιά του, ν αρχίσει να αισθάνεται την πέτρα , το βουνό, τη χλωρή χλόη, τ ανάθεμα των

πηγών, της ρίζας, μα ήταν ορφανό το σκοτάδι κι έφτιαξε ζωή για παρέα, κι άφησε τα τελευταία του χάδια σε θολωτούς ανέσπερους καταρράχτες, χρώματα

παντού, στον γκρεμό, σ αυτά που δεν ειπώθηκαν, σ αυτά που εννόησαν κι εννοήθηκαν, χρώματα ενόρασης, θλίψης, βίας, κακοτράχαλων μονοπατιών που φτάνουν

σ εκείνη την κοιλάδα την μυστική με τον καμπυλωμένο ορίζοντα και την αγκαλιά την χορταριασμένη, που ήθελες να ξαπλώσεις στην τρυφερή κοιλιά της,

ν αφεθείς στον ουρανό που αντιστοιχιζόταν με τον σταχτί βράχο των αντικρυνών κορυφών, να ξάπλωνα εκεί, στην γεμάτη σιωπή του τοπίου που μιλούσε εντός, ν άφηνα τις λέξεις να σβήσουν, το βουνό να γκρέμιζε τη λέξη βουνό, η θάλασσα να έπνιγε τη λέξη θάλασσα, ο ήλιος να έκαιγε τη λέξη ήλιο, ο ουρανός

να σκότωνε τη λέξη ΠΝΕΥΜΑ, κι ακυρωμένες οι λέξεις να βάδιζαν στο χαμό τους, κι όλα να έλαμπαν ως ΟΛΟΝ, α!, τι χαρά που ερχόταν απ τα τρίσβαθα του σκοταδιού όταν ξάπλωνα στη κοιλάδα, εσύ ,εγώ, αυτοί, εμείς, όλες αστείες καταρρέουσες λέξεις γίναμε, μόνο η κοιλάδα έμεινε, μας καλούσε στην αγκαλιά της, πως να περιγράψω εκείνη την ιερή γραμμή που σχηματιζόταν ανάμεσα στον ουρανό και την κοιλάδα, έκανα την ασέβεια και την φωτογράφισα, ξεκινώντας απ το μέσα στο έξω και τανάπαλιν η κοιλάδα κυμάτιζε, πως να μην νιώσω το προφανές του κυματισμου της, μα μέσα καθώς περιδιάβαινα τα σωθικά της, μέσα στα σωθικά της, ήταν στη χλόη αφημένη η παιδική μου σάκα αφημένη πλάι σ ένα πλάτανο