ΣΑΚΑ ΕΝΝΕΑ

αυτό είναι η γνώση, πάντα είναι λειψή, μα πάνω της στηρίζεσαι μη σε καταπιούν τα μαύρα βάθη, τα βάθη που αν για λίγο ξαποστάσεις, και τη γνώση λησμονήσεις και την επίπλαστη σοφία, να πετάξεις θέλεις απ το μονοπάτι δίχως άλλα βήματα να κάνεις, μια φωνή μιλάει από μέσα, μια φωνή σε κοιτάει από μέσα, σου λέει πέτα μακριά, ελευθερώσου, ζήτησε να μη ζητάς, γύρεψε να μη γυρεύεις, πέτα κι άσε τα βάθη να σε καταπιούν, στις εσχατιές των ψυχών να σ εξακοντίσουν, να μη ξέρεις πια αν πέφτεις η αν πετάς, ποιό το πάνω και το κάτω, ποιά η ηδονή κι ο φόβος, ποιά η λύπη κι η χαρά, ανοίγεις τα μάτια, μαύρο πηχτό, κλείνεις τα μάτια, μαύρο πηχτό, ότι έξω το ίδιο μέσα είναι, αιωρείσαι αβαρής, ταξιδεύεις μ ακίνητη ανάσα, πιο καλό να κοιμηθείς , ζωντανός αν είσαι, πιο καλό να ονειρευτείς, ζωντανός αν είσαι, κράταγα σφιχτά την παιδική μου σάκα, ήταν ότι είχα , μόνο αυτή στον κόσμο με κρατούσε, μια θύμηση που μ ένωνε με το πλατάνι, την κοιλάδα, την αγκαλιά και το μικρό ανθρωπάκι τον χωρίς, να φύγω κι απ την θύμηση, υπαρκτός να μην υπάρχω, στάλα φως να νιώσω στο βαθύ σκοτάδι, ανέσπερο κομάτι φως, δαδί στην ουράνια κατακόμβη, να μη το σκίσω το σκοτάδι, να μη το φανερώσω, μήτε να το ντυθώ, ούτε να τ ανασάνω, αυτό δεν ήταν το βρώμικο σκοτάδι των πτωματοφάγων, αυτό ήταν της σιωπής ο μόνος φίλος, πένθιμος καθόλου, παγωνιά εντός του όχι, άνοιξα ξανά τα μάτια, τάκλεισα και πάλι, γίνηκε φορές πολλές, αιώρηση μοναχική στη μήτρα του κενού, ξέφτια η μνήμη, φλούδα ο εαυτός, ο άπονος ο κόσμος κάθε στιγμή γεννιέται, κι η στιγμή μαζί του αχώριστα υπάρχει, και μέσα στη στιγμή αιώνες κατοικούν σφιχταγκαλιασμένοι, κι όλα αναπόδραστα κινούνται και μετά σε ξωπετάνε σε μιαν ήσυχη γωνιά όπου λιγάκι φως φυτρώνει, και να εκεί μια πηγή, μια πηγή να ξεδιψάσεις, γάργαρο νερό, αγαπονέρι