ΔΩΡΑ

Αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό
λουσμένη στο υγρό φως της μνήμης
ανέγγιχτη, λευκή σαν ολόγιομο φεγγάρι,
ικεσίας η προσδοκία και προσευχής το κάλεσμα
απίθωσε δυο λόγια, ανάσες γλυκές στο στέρνο μου
ασε τα όνειρα να κυλήσουν απ’ τη ματιά σου
φώτισε τα, ίσα, να χαράζουν τροχιές στον ουρανό
Αυτά τα λευκά ακροδάχτυλά σου ν’ αναζητούν άραγε το Ψέμα ή στην πάχνη αναδύονται λιτά γλυπτά του πρωινού;
Όσες φορές κι αν κοίταξα, πίσω μου δεν ήσουν,
κι άλλες τόσες μέσα μου έστηνες καρτέρι
Γέμισα με τρύπες τα κουρέλια της ψυχής μου κι απαλά
τ απόθεσα σε θέα κοινή , κοινών ανθρώπων
κι απ’ τις στιγμές τις ζοφερές διάλεξα τούτην εδώ
την κίτρινα φθαρμένη να ομολογήσω ένα κοίταγμα
κι ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά ξανθή απ’ τα δώρα σου παρμένα
κι όπως ο ρυθμός παιάνας γίνεται και σε
λυγμούς αλλόκοτους βουβά θα ξεθυμαίνει έτσι
κι εγώ μοιραίος, αναπόδραστος αντικείμενα γυρεύω
να δοθώ ως ασκητής, μαινόμενος με αλαλαγμούς
σε μια σιωπή που όμοιά της ο κόσμος δεν εγνώρισε
και στο πλάι μου εσύ, ένα χαμόγελο θαλασσινό,
και μια πνοή αγέρα, θα τυλίγεσαι άφθαρτη
στου μετεώρου τη στερνή τη μέρα
κι η σιγαλιά με το σκοτάδι, μάντεις τυφλοί
κι αιώνιοι, θα μαρτυρούν του όχλου τη βουή
και του αστεριού τη λάμψη
κι ο Κένταυρος σοφός παιδαγωγός και ύπουλος
Σακάτης θα τραγουδά της νιότης τη βροντή
του έρωτος τη λόγχη
σβήνοντας σιγά στ’ απόνερα της πέτρας που νερό μαύρο
τάραξε και τ’ άφησε ν’ αναρωτιέται
αν το χαμόγελό σου είναι αληθινό
Ίσως να ‘ναι το τελευταίο
αυτό που θα ‘λεγαν στερνό κι εγώ
το λέω φευγαλέο
Σκίζω το σκότος στα δυο κι ανακαλύπτω
λόγια και λαχτάρα και μετά όπως όπως δένω τις πληγές
με θλίψη και βαδίζω μοναχός,
με την υποψία σου καρφωμένη στο μέτωπο
Στιγμές που χάθηκαν αναπολώ και μάταια
τα λόγια σου τα μυρηκάζω
Μια κίνηση, ένα πέταγμα ντυμένα και τα δυο
στου χαλκού το θάμπωμα, ένα διάφανο μπουμπούκι
Να σιγοθρέψει διψασμένο,
Ας είναι το δώρο σου αυτό σ’ έναν που άξαφνα
αρπισε στις σκούρες του χορδές
την ελεγεία του εφήβου και του παιδιού το θαύμα