ΘΥΡΕΣ

αρειμανιες σιωπες, φοβισμενοι χρονοι κι αναποδραστες σχεσεις,
φωτια μελαγχολικη στο μετωπο σου,
καινουρια φορα παιρνει η ζωη ,λιγο πιο ανθρωπινη ,
μην ανακατευεις τα λογια με προσδοκιες , ουτε και τις πραξεις με αληθειες, αλλο τονα , αλλο τ αλλο,
δυστυχως ο κοσμος , αυτος ο ανθρωπινος , ελαθεψε ,
και πια δε μπορεις να υπομενεις με βουβο μαρτυριο ,ουτε και να ουρλιαξεις ,
στεκεσαι μονος και πληρης στην απανεμη σκεψη ,
η γοητεια της μοναχικοτητας , ο ιδιοτυπος αναχωρητισμος της , σχεδον μεταφυσικος ,
απλα βλεπεις να περνουν ολα μπροστα σου ,καμια φορα βλεπεις και τον εαυτο σου να περνα , αυτον τον αγνωστο , τον ωραιο τον ασχημο,
παρατηρεις, συμμετεχεις παρατηρωντας, "δεν εχουν νοημα τα λογια αν δεν υπαρχει καποιος να τα μοιραστεις μαζι του στο χρονο",
οταν η απουσια στηνει γερες ριζες στην ανασα σου τοτε τα πνευμονια ελευθερωνονται,
και μονο θελεις ενα πραγμα , συμπονοια ,συμπονοια , συμπονοια,
εσυ τους αλλους κι αυτοι εσενα να συμπονεσουν, να μην εχει νοημα το εσυ, το εγω, o εαυτος,
λιγη εμφαση μονο στην σιωπηλη πλευρα, ενας τονος παρακει, μια ματια λοξη στο κενο,
φευγαλεα σαν τις μορφες και τις ελλειψοειδεις λαμψεις, εξω ακουγονται πυροβολισμοι, ζυγωνει η ματωμενη αυγη,
ακυρη η διαδρομη της ελπιδας, ακυρος κι ο στασιμος φοβος, κυκλικη εναλλαγη συνεχως,
κυκλοι ομοκεντροι το εγω, σωτηρια η εκκεντρη συμπονοια ,
το αδολο ποιημα της φυγης απ αυτο που εισαι, η λιτη λιτανεια προς το εκκλησακι των παιδικων χρονων,
απισχναση κι επιστροφη , ευλογια η δειλια της αυτογνωσιας, αντιδωρο τ απλωμενα στον ουρανο χερια,
οι θυρες των ματιων ηρεμησαν, κανεις να κρινει, κανεις να κριθει,
ο διαλογος ολοκληρωθηκε με παραθεσεις μονοτονες , λεξεις που περιεπεσαν σε δυσμενεια θρηνουν,
ο διαλογος δεν εγινε, δεν χρειαστηκε να γινει, η αθωοτης βουβη, ευγλωττα βουβη, θλιβεται και συμπονα ,
πληγωθηκες αγαπη μου, μη στεναχωριεσαι, θα σηκωθεις παλι, θ ανασανεις , θα γεμισεις φωνη και σθενος,
το δικιο μαζι σου ως την τελικη εκμηδενιση , γυρνα το μαγουλο, κανε πως δεν καταλαβαινεις,
μη μισεις, μην μνησικακεις, αστους να σταζουν δηλητηριο,
η μερα πεφτει , γερνει το δροσερο βραδυ, να σκεπαστεις καλα ε;,
οχι οτι δε σε νιαζομαι, οχι οτι δε σε σκεφτομαι, οχι οτι δε σε γυρευω,
μα που να σε βρω, εδω στην ακρη του κοσμου εχει μονο κρυο, να σκεπαστεις καλα οσο εισαι μεσα μου
,να μην κρυωνεις , εχει κρυο μεσα μου ,
θα ξημερωσουμε μαζι, η φωτια δε σωθηκε ,αντεχει ακομη,
μονο μη με κρινεις, ξερω κι απο μονος μου , σε θαβω με τα χερια της μνημης, σε παραχωνω μεσα μου ,
σε στριμωχνω σε ζοφερα λαγουμια και παλι ερχεσαι και μου χαμογελας με σαρκινο αγγελικο χαμογελο,
μου χαιδευεις το μετωπο, με κοιτας απο βαθια, και φυτρωνεις, απλωνεις αναποδα τα κλαδια σου ,πρασινιζεις και παλι, ανθιζεις,
τριζεις απεραντα, αυτο ψαχνω τοσο καιρο να σου πω,
τριζεις απεραντα ,
τριζεις απεραντα,
τριζεις απεραντα,
τριζεις απεραντα