.
.
.
.
.
μα τι ωραια που ειναι μεσα στο ενυδρειο, ξυπνωντας αποφασισε πως θα εχει μια χαλαρη σχεση μ αυτο που λενε πραγματικοτητα, ξεκοψε αρκετα , οσο μπορουσε, απ αυτο που λενε κοινωνικες επαφες, αποστομωσε τον εγωισμο με το ακλονητο επιχειρημα της αδιαφοριας, μετα ονειρευτηκε πως θα μπορουσε να ειναι αυτο που δεν υπαρχει και κατρακυλησε σε γκρεμους χρωματων στην αρχη αβεβαιων και θολων και μετα ευκρινων και γλαφυρων, μα τι ωραια που ειναι μεσα στο ενυδρειο, ονειρευτηκε ξανα και ξανα μεχρι που η αυγη τελουνταν εντος και η σιωπη αλλοτε σημαινε παρουσια κι αλλοτε απουσια, του πηγαινε η βροχερη κορμοστασια , ο περικλειστος οριζοντας, η θυμηδια της μωριας , ο λικνιστικος χορος της χαρας, η ακινησια του πενθους, μπορει κι αλλιως, ο λικνιστικος χορος του πενθους, η ακινησια της χαρας, αφου λοβοτομηθηκε επαρκως ανεγνωσε το μεγα λεξικο των φανταστικων οντων, μα τι ωραια που ειναι μεσα στο ενυδρειο , καθως ο πονος τον επανεφερε στην συνειδηση αποφασισε να αναπνευσει καθαρο αερα, σταματησε να ονειρευεται, πλην ομως ηταν δυσκολο ν αποκαταστησει επαφη με τα τεκταινομενα κι ετσι αναθεωρησε τα φαινομενα ως μη γενομενα, ο καθαρος αερας τον ραπισε ξανα και ξανα, τον απομακρυνε απ τα γνωριμα στεκια της φαντασιοπληξιας, φιλοξενησε λιγο αγνο αισθημα, κατηφορισε αργα προς την παραλια κι αφου περιδιαβηκε ωρα τα ευπρεπη διαζωματα εμεινε να παρατηρει τ αυτοκινητα στην λεωφορο, περα δωθε, περα δωθε , περα δωθε, καποια μερα δεν θα υπαρχουν αυτοκινητα σκεφτηκε, αποδιωξε την μελαγχολικη σκεψη διασχιζοντας τον δρομο οπου απεναντι, διπλα σ ενα μαγαζι με κρεβατια απο κορμους δεντρων, αναπαυοταν σε μια αλλη βιτρινα ενα μεγαλο ενυδρειο, αποσβολωμενος κοιτουσε δυο καρχαριοειδη, δυο ευγενη αιχμαλωτα καρχαριοειδη, δεν του φανηκαν καθολου δυστυχη καθως ρεμβαζαν στα χαλικια του βυθου, τοσο ομορφα , απλα , σοφα πλασματα, τοσο ομορφα , απλα , σοφα πλασματα, δεν μπορουσε να μη νιωσει ντροπη για την αχαλινωτη φαντασια, ουτε στο δισεκατομμυριοστο μπορουσε να προσεγγισει την απλοτητα , την σοφια , την ομορφια των δυο φιλων του , η σκεψη παγωσε, ακινητοποιηθηκε , γεμισε ευγνωμοσυνη και σεβασμο, ανηφοριζοντας προς το σπιτι μονολογουσε "ωραια ειναι στο ενυδρειο"
9 σχόλια:
Ax ποσο συμφωνω μαζι σου αγαπητε.Λατρευω χρονια τα ενεδρεια κι απο το σπιτι μου δεν λειπουν ποτε τα χρυσοψαρα.:)
Aγαπημενο χομπι πια τα χρυσοψαρα.Παλια μου αρεσαν τα αδεσποτα πασης φυσεως.Τα φροντιζα,τα συντροφευα κι ανεχομουν καθε τους τρελλα.Μεχρι που με δαγκωσαν.Ολα μαζι.Σχεδον με ξεσκισαν.Μετα βιας επεζησα.Δεν ξεχνιουνται αυτα.Απο τοτε χρυσοψαρα.Μια βδομαδα τα ταιζω και μετα τα τηγανιζω.Επειτα παιρνω αλλα κτλ.
Να σαι καλα με τα ωραια σου παντα γραπτα να μας συντροφευεις.
διαβάζοντάς σε, πως γίνεται, κάθε φορά και κάπου ταξιδεύω, κάθε φορά γονιμοποιείται η σκέψη μου... τι παράδοξο, λέω καμιά φορά, θαυμάζουμε την απλότητα σε πολλά ζώα, πράγματα, την ίδια τη ροή, την ίδια την ενέργεια αλλά εμείς είμαστε τόσο περίπλοκοι... εγκλωβισμένοι στο δικό μας ενυδρείο... κι όμως, είχε μια δροσερή πνοή η γραφή σου, με απάλλαξε από αγχώδεις ανάσες, με συντρόφεψε γλυκά... άραγε, για να συλλάβουμε την απλότητα χρειαζόμαστε όλο τούτο το απίστευτο δίκτυο νευρώνων και συνάψεων, χρειαζόμαστε όλο τούτο τον όγκο πληροφοριών, τη γλώσσα, τη τεχνολογία, την εποποιία του ανθρώπινου πυρετού φίλε; τα χρειαζόμαστε όλα αυτά; μπορούμε να απαλλαγούμε απ'όλα αυτά;
καλημερα! νομιζω πως πισω απ το χιουμορ του σχολιου σου υπαρχει και μια θεση.
αυτο ειναι λοιπον;
ποιος θα φαει τον αλλον;
αν ειναι ετσι να παρακαλουμε να εχουμε ασθενη μνημη οπως τα χρυσοψαρα
καλημερα καλε μου φιλε!
η μουσικη ειναι απο animals και παροτι ο eric burdon ειναι -οχι μονο-για μενα o αυθεντικοτερος rock τραγουδιστης, διαλεξα αυτο το εξαιρετικο τους κομματι οπου δεν τραγουδαει
ε, λοιπον αυτη η μουσικη μου γενναει ακριβως, μα ακριβως αυτες τις σκεψεις, τα αισθηματα, τα ερωτηματικα που διατυπωσες
που θα παει, καλε μου φιλε, θα την βρουμε αυτην την απλοτητα και δεν θα την παρατηρουμε μονο
οσο για την φραση "εποποιία του ανθρώπινου πυρετού"....καταχωρειται μαζι με την φραση για το παιδι που ειναι ο πιο ειλικρινης και ο πιο πικρα ηττημενος επαναστατης!
ναι φίλε μου, μου άρεσε κι εμένα ο Eric Burdon... πω, πω... προχτές συζητούσα με μια φίλη για την απουσία μουσικών κινημάτων σήμερα, για την απουσία όλων των ρευμάτων, πολιτικών, κοινωνικών, αισθητικών, κινηματογραφικών... δεν ξέρω σε ποια δεκαετία ήσουν έφηβος φίλε, υποθέτω του '70, εγώ είμαι μερικά χρόνια νεώτερος αλλά πρόλαβα, δόξα στο Γιαραμπή, πρόλαβα κάποιον απόηχο, κάποιες... αρμονικές, κάποια τελευταία κύματα... θυμάμαι που πρωτοαγόρασα δίσκο των Pink και τη λαχτάρα μου να τον ακούσω μόνος στο σπίτι, θυμάμαι πως βλέπαμε εκείνους που άκουγαν... Πάριο και Πασχάλη -νεανικός ρατσισμός ε;- θυμάμαι πως πρωτοερωτεύτηκα με συντροφιά Deep Purple και Ανιμαλς και Led Zeppelin και τόσους άλλους... τι έφταιξε και... αποχυμωθήκαμε, τι πήγε στραβά φίλε και το μοναδικό όραμα του σημερινού 2Οάρη είναι... να βγει στη σύνταξη; Γκρινιάζω, θα πεις, καλά θα πεις φίλε αλλά μελαγχολώ... κι ενώ μεγαλώνοντας στην κιτς δεκαετία του '80 έλεγα πως δεν την θέλω, τώρα λέω, ευτυχώς, κάτι πρόλαβα να πάρω κι εγώ... πρόλαβα άραγε;
Πω πω φλυαρία σήμερα... μην και με έπιασε ο καφές; Όχι, είναι που νιώθω τόσο όμορφα στο... σπίτι σου που δεν θέλω να φύγω... διώξε με επιτέλους... αρμένικη βίζιτα το λένε αυτό... [καλά δεν φεύγω εγώ τόσο εύκολα, να ξέρεις, αφού σκέφτομαι πως θα γίνει το αντάμωμα... μέσα στο 2010 και αν επιβιώσω από τα μέτρα της κυβέρνησης... πρέπει να γίνει...]
φυσικα και θα γινει καλε μου φιλε,
για ολα τα υπολοιπα που λες, δυστυχως τα ζησαμε ολιγον απο σποντα, πλην ομως νομιζω μ αρκετα αυθεντικο τροπο,και γιαυτο δε νομιζω πως εχουμε ποτε φυγει απο κει
απο ενα σημειο και μετα θελανε να μας κανουν καταναλωτες, καταναλωστε ειπαν προιοντα, καταναλωστε τεχνη, καταναλωστε αθλητισμο, καταναλωστε εν τελει ανθρωπους, ζωες, οδηγηθειτε σε δρομους μονηρεις, φορεστε κι ενα ωραιο προσωπειο, αναλωθειτε σε τακτικισμους και ελιγμους,
φυσικα υποκυψαμε , γιατι δυσκολο να εισαι ανθρωπος αναμεσα σε ρινοκερους που λεν οτι ειναι ανθρωποι, κι ομως , υπαρχει ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΟΜΩΣ, στο βαθος ειμαστε νομιζω ιδιοι ολοι, γυρευουμε αποδοχη ,ζεστασια , μια φωλια οπου θα αισθανομαστε πρωτογενως δημιουργικοι , πρωτογενως αλληλεγγυοι, αλλιωτικα δε παλευεται, ετσι νομιζω
ολα αυτα αισθανομαι οτι φτανουν μεχρι ενος σημειου, απο κει και περα, ο καθεις κι η ψυχη του, τελειωνουν κι οι λεξεις και τα νοηματα και οι διαδρομες,
αλλα τουλαχιστον θα μπορουσαμε να φροντισουμε λιγο καλυτερα τ απλα , τ αυτονοητα, τ απλοικα, αισθανομαι σαν αλλος ενας ηλιθιος που κανει κηρυγμα, οποτε σταματαω
εχω γινει τοσο μονιμος θαμωνας στα ιστολογια σου, εχω πιει τοσους καφεδες διαβαζοντας τα γραπτα σου, ειδικα εκεινο με την διυπαρξη, που πια η αρμενικη βιζιτα εγινε μονιμη εγκατασταση, οποτε μην ανησυχεις, ομοιοπαθης κι εγω, νημεροπληκτος!
πραγματικα χαιρομαι που τα λεμε, νομιζω αξιζει!
Σιωπή θα επικρατήσει στου καθενός μας το προσωπικό ενυδρείο
μετά την απουσία σου.
Καλό ταξίδι εκεί έξω.
καλησπερα!
ενιωσα να βαλτωνω,
λιγη αποχη χρειαζεται,
αυτο δε σημαινει οτι η απουσια θα ειναι μονιμη
φωνες οπως την δικη σου
αισθανομαι τυχερος που μπορω και τις ακουω
Λόγια Εικόνες Τραγούδια,
μην μας καλοπιάνεις με υποσχέσεις επιστροφής.
Αν θελήσεις να γυρίσεις θα το καταλάβεις.
Το συναίσθημα -όπως και το ένστικτο-
είναι έμπιστοι συμβουλάτορες.
Άλλωστε, έχει πλάκα το παιγνίδι "τυχαία ανάρτηση".
Δημοσίευση σχολίου